Fútaklettur

Einaferð kom fútin úr Havn og skuldi vestur til Sandavágs. Hann kom til Leynar og bað flutning út um Sund. Tann táverandi bóndin æt Dávur og varð vanliga kallaður Dávur í Leynum. Fútin segði við bóndan, at hann skuldi kom við sær út um Sund. Tað var ruskveður lágt, men fútin segði, at hann skuldi. Ja, segði Dávur, eftursum hann vildi fara, skuldi hann koma við honum.

So fór bóndin við húskøllum sínum at draga bátin. Tá ið teir vóru komnir út um brotini á Leynarboga verður fútin bangin og sigur, at nú skal vendast aftur at landi, men nú sigur Dávur: var fútin komin á sjógvin, skuldi hann eisini verða á sjónum. Teir róðu so út um Sund.

Tá ið teir kom at landi, biður Dávur fútan fara upp á land - tá seinkaði væl á degi - Fútin trúði, at hann skuldi hava fylgi frá Dáva til Sandavágs. Tá ið fútin var komin upp á land og hevði fingið tað, hann hevði í viðføri, tá skeyt Dávur bátin frá og sigur við fútan, at nú kundi hann skoyta sær sjálvur, sum hann best kundi, men hereftir skuldi hesin klettur eita Fútaklettur, og navnið ber hann henda dag í dag.
 
Kelda: Jógvan bóndi á Skælingi, sum segði seg hava hana frá Victor Jacobsen, Kvívík, sum aftur hevði hana frá pápa sínum, vanliga kallaður Óla Dekn. Prentað í Varðanum bind 18, á síðu 192.