Fuglaveiðan í Norðoyggjum

Fuglaveiðan er líka gomul sum fólkið í oyggjunum, fyrst á slættlendi síðani í bjørgum. Tað mundi ganga long tíð til tey smáu slættlendini vórðu oydd, men øðrvísi var við bjargafuglinum, sum føroyingar ivaleyst tíðliga eru farnir at søkja. Teir elstu søguskrivararnir tykjast bert skriva at fygling, og tá ið tier nevna langar línur, man tað vera fygling í bjørgum, teir hava hugsa um. Hesin veiðiháttur hevur verið nógv brúktur í undanfarnum øldum. Tað siga teir nógvu laðaðu garðar á rókunum í bjørgunum. Tá ið tann sitandi og búgvandi fuglur var oyddur ella lítið fekkst av longur, var bert tann flúgvandi eftir. Tá kemur fleygastongin, tað mest krevjandi og fullkomna amboð, sum fuglaveiðan hevur at vísa fram.

Løbners tabellir fyri 1813 siga, at 4204 fuglar eru fingnir í Norðoyggjum hetta árið; harav næstan helvtin av Viðareiði, 800 av Skarði, 620 av Oyri o.s.fr. Fuglaveiðan hevur altíð verið misjøvn. Har  hongur alt í einum so svikaligum tráði sum veðurlagið er. Men tað løgna í Løbners tabellum er, at fleiri bygdir sum eru góð gomul fuglapláss als ongan fugl tykjast  hava fingið hetta árið. Tað er rættliga ivasamt, um tabellirnar í hesum føri geva eina álítandi mynd av fuglaveiðuni.

J. Símun Hansen metir, at størsti partur av tí uppgivna talinum, er tíggjundafuglur úr plássum, hvar ikki hevur verið fleygað uppá eigindóm, og landið tí fekk helvtina, meðan hin fór til fleygamenninar; øðrvísi var har menn fleygaðu uppá eigindóm ella uppá “seg sjálvan”, tá mundi ikki altíð verða gingið so nær við tí, sum drigið varð, fekst sum sjálvdráttur ella beitislunda. Men fuglurin hevði stóran týdning fyri summi pláss og varð brúktur í húsarhaldinum bæði feskur og turrur; fjøðurin var góð handilsvara.

Kelda: Tey byggja land eftir J. Símun Hansen 1971.