Helluhagin ella Handan Skarð

Søgnin sigur, at eina ferð Fuglfjarðarbóndin var burtur í haga, var Oyndfjarðarbóndin á fjalli í skurð í Helluhaganum (nú: Handan Skarð), sum tá hoyrdi til Oyndarfjarðar.
Báðir bøndurnir funnist í haganum og skjótt kom ósemja upp ímillum teir. Fuglfjarðarbóndin segði hin at hava naskast inn á sín haga, og hin, hastigligur var, tók stav sín og rendi píkin í høvdið á Fuglafjarðarbóndanum. Hann small niður, og Oyndfjarðarbóndin tók tá fram knív sín av slíðranum og gav honum mønustingin.
Staðið, hvar hesin tilburður fór fram, verður ávístur av fólki, men søgnirnar um hetta er ymiskar, so ikki er lætt at ætla, hvar tað av sonnum kann vera.
Nærhendis hvar Fuglfjarðarbóndin lat lív, skuldi Oyndfjarðarbóndin taka eitt veðurlamb, ið slapp úr rakstrinum. Tá ið teir vóru komnir í rætt, bað bóndin ein av húskøllunum hjá sær fara eftir tí hvíta veðurlambinum, men lata tað mórreyða liggja; við hesum seinna sipaði hann til Fuglfjarðarbóndan, ið var í mórreyðum koti.
Men eftir henda dag mátti Oyndfjarðarbóndin leggja av at ganga burtur í haga í Helluhaganum, tí Fuglfirðingurin skuldi spøkja eftir honum.
Av løgrættinum varð bóndin stevndur fyri drápið av Fuglfjarðarbóndanum, og í mannabót varð hann dømdur til at lata Helluhaga til bóndaeinkjuna í Fuglafirði; Láksá, sum rennur oman av Helvtini, gjørdist á markið.
Aftur um várið var Oyndfjarðarbóndin sjálvur áttandi á útróðrum norðuri á havi. Á heimvegnum fórst báturin, men allir vórðu bjargaðir uttan bóndin.
 
Kelda: A. Weihe í Tjóðminni